Topp 5: Plötuumslög ársins 2017

Það er komið að árlegu uppgjöri í tónlist og kvikmyndum. Ég hef ekki skrifað um flottustu plötumslögin síðan 2014 en mér finnst ástæða til að byrja árslistarununa á þeim núna. Vonandi verður ekki langt í næstu árslista en ég stefni á að fjalla um bestu kvikmyndir ársins sem og bestu íslensku plöturnar og lögin.

# 5 Auður – Alone 

Auður er í miklu uppáhaldi hjá mér og umslagið fyrir frumraun hans Alone er í takt við tónlistina hans, nútímaleg.

# 4 Moses Hightower – Fjallaloft

Eitt af einkennismerkjum Moses Hightower eru sniðug og falleg umslög á plötunum þeirra. Umslagið fyrir Fjallaloft er þar engin undantekning þar sem kaldhæðnin svífur yfir vötnum.

# 3 Aron Can – Ínótt

Sjaldan hefur umslag fangað tíðarandann eins vel og þetta hér. Ungur og hæfileikaríkur rappari sem er umvafinn rafrettureyk líkt og nánast hver einasti aðdáandi hans. Fjólublái tónninn gerir svo útslagið.

# 2 Pink Street Boys – Smells Like Boys 

Umslagið fyrir fyrstu plötu Pink Street Boys var sturlað og klárlega það flottasta árið 2015. Umslagið fyrir nýju plötuna er sömuleiðis sturlað og afar lýsandi fyrir tónlist Pink Street Boys.

# 1 Elli Grill – Þykk fitan vol. 5

Sigurvegari ársins kemur kannski úr óvæntri átt enda platan ekki fáanleg í föstu formi en sigurinn ætti ekki að koma á óvart þegar umslagið er skoðað. Það er teiknimyndasögufýlingur í þessu umslagi og augljóslega vandað til verka.

 

Torfi Guðbrandsson

Auglýsingar

Airwaves ’15: Laugardagur

Pink Street Boys var fyrsta atriðið sem ég kíkti á laugardaginn en þeir komu fram off venue á neðri hæð Bar 11. Staðurinn var pakkaður og naut ærslafullt rokk drengjanna sín vel. Eftir að hafa heyrt strákana flytja „Evel Knievel“ kvaddi ég Bar 11 og tók stefnuna á Lucky Records.

Í Lucky Records voru aðrir off venue tónleikar, í þetta sinn með hljómsveitinni Markús & the Diversion Sessions sem gaf nýlega út plötuna The Truth the Love the Life sem inniheldur m.a. hið frábæra „É bisst assökunar“. Það var létt yfir sveitinni í Lucky og renndi hún í nokkur lög af plötunni sem var hvert öðru skemmtilegra. Greinilega hörku fínt band hér á ferðinni og hvet ég fólk til að skoða hana vel.

Fyrsta on venue atriði kvöldsins hjá mér var bandaríska hljómsveitin Porches. sem var opnunaratriði Silfurbergs þetta kvöldið. Ég hef alveg séð hressari frontmenn en þessi ágæti maður var steinhissa á góðri mætingu og talaði um að ef tónleikarnir væru í New York væri enginn á svæðinu. Að mínu mati var styrkurinn í hljóðkerfi salsins full mikill sem kom niður á upplifuninni. Þó voru öll lögin frekar keimlík svona heyrandi þau flest öll í fyrsta skipti. „Headsgiving“ var hápunktur kvöldsins og þeirra sterkasta lag að mínu mati. Áður en ég sleppi Porches. alveg þá má kannski minnast á hræðilegan brandara sem einn meðlimur sveitarinnar sagði. Q: What do you call Adele when she’s on the bottom of the ocean? A: Adele rolling in the deep.

Ég færði mig yfir í Norðurljósasal til þess að sjá tónleika SOAK sem er hugarfóstur írska tónlistarmannsins Bridie Monds-Watson. SOAK spilar draumkennda indí popptónlist og spilar sjálf á gítar og syngur en er gjarnan studd af trommuleikara og öðrum gítarleikara. Bridie er fínasti lagahöfundur þó að lögin risti kannski misdjúpt. „B a noBody“ er án efa hennar sterkasta lag enda lagið fengið næstum 10 milljón spilanir á Spotify. Fínasta dagsverk hjá SOAK þó að engin undur og stórmerki hafi átt sér stað.

Þá var að færa sig aftur yfir í Silfurbergið þar sem að Beach House, eitt af stóru atriðum hátíðarinnar í ár var að stíga á svið. Beach House hefur getið sér góðan orðstír undanfarin ár með sínu draumkennda poppi og indí rokki og eru tónlistarmiðlar almennt afar ánægðir með það sem sveitin hefur verið að bjóða uppá á sínum ferli sem spannar sex breiðskífur. Það má því segja að væntingar fólks til tónleika sveitarinnar hafi verið miklar þó að ég sjálfur hafi stillt mínum í hóf. Fyrir utan smá basl við hljóðkerfið stóð sveitin sig þokkalega og nokkuð ljóst að þarna var reynslumikil sveit á ferð. En eins og einn félagi minn benti á er einn klukkutími af Beach House alveg feykinóg. Það er ekki beint brjáluð fjölbreytni í tónlist Beach House þó það sé vissulega afar notalegt að staldra við hjá henni stöku við. Eftir rúmlega 50 mínútur lét ég mig hverfa úr Silfurberginu.

Sem fyrr var röltið ekki langt og var ég enn og aftur mættur í Norðurljósasal til að sjá BC Camplight. Ákvörðunin um að yfirgefa Beach House reyndist vera rétt því að fyrsta lag hljómsveitarinnar var hið magnaða „You Should’ve Gone to School“ sem er eitt af bestu lögum ársins. Eini gallinn við þessa frábæru byrjun var að ég óttaðist að Brian Christinzio hefði tekið slagarann of snemma. Þær áhyggjur voru óþarfar enda Brian alltof skemmtilegur karakter og góður lagahöfundur til að láta einhverjum leiðast á tónleikum sínum. Brian var vopnaður rauðvínsflösku sem hann var duglegur að þamba á milli laga en þess á milli sýndi hann magnaða tilburði í söng og píanóleik og af þeim sökum hef ég ákveðið að gefa honum viðurnefnið „hinn hvíti Stevie Wonder“. Einir eftirminnilegustu tónleikar hátíðarinnar hingað til.

Næst tók við stutt stopp á stærðfræðirokkurunum Battles sem voru eins og allir stærðfræðingar, stórfurðulegir. Hressandi innspýting samt í kvöldið og hefði verið gaman að staldra lengur við.

Flakkið á milli Silfurbergs og Norðurljósasals hélt áfram og nú voru sálardívurnar í Saun & Starr mættar í síðarnefnda salinn. Það var einkar hentugt að hafa rifjað upp kvikmyndina The Commitments nýlega sem virkaði eins og upphitun fyrir Saun & Starr. Stöllurnar voru í hörku stuði sem og hljómsveitin og matreiddu þau í sameiningu sálarbræðing af bestu sort. Enn og aftur skemmtileg tilbreyting frá öðrum atriðum hátíðarinnar.

Síðasta atriðið sem ég tók í Hörpu var GusGus flokkurinn í Silfurbergi en þeir eru fáliðaðir eins og er en eftir standa Biggi Veira, Högni og Daníel Ágúst, hin heilaga þrenning vil ég meina. Eftir að hafa hitað mig vel upp allt kvöldið var ég tilbúinn að gefa mig allan á vald GusGus. Til þess að gera það er það algjört grundvallaratriði að loka augunum og leyfa öðrum skilningarvitum að sjá um að vinna úr áreitinu. Það skilaði sér í stórum og miklum danshreyfingum og engu líkara en að maður væri mættur í þrek í ræktinni frekar en tónleika á Airwaves. Ég man ekki nákvæmlega hvaða lög voru leikin á tónleikunum en þarna voru þó nokkur lög af Mexico eins og „Obnoxiously Sexual“, „Crossfade“ og „Airwaves“. „Over“ af Arabian Horse var þarna líka sem og eitt glænýtt lag sem kom jafnvel út og „Crossfade“ þegar GusGus frumflutti það á Sónar árið 2013. Æðislegir tónleikar og skynvitund mín sjaldan haft það betra.

Áður en koddinn tók við kíkti ég inn í Gamla bíó en þar var AmabAdamA að spila. Reggísveitin hefur unnið sig í áliti hjá mér jafnt og þétt á árinu og fannst mér áhugavert að sjá hvernig hún myndi tækla hálf þrjú giggið sitt. Það má segja að sveitin hafi rúllað því upp enda var salurinn gjörsamlega á valdi reggítóna AmabAdamA. Ég lét mér nægja að njóta af svölunum enda útkeyrður eftir þrektímann hjá GusGus. Eftir tónleikana fór ég heim miklu meira en sáttur eftir vel lukkaðan dag!

Torfi Guðbrandsson